<html><head><meta http-equiv="Content-Type" content="text/html; charset=utf-8"><title>7.1. Rippowanie DVD do wysokiej jakości pliku MPEG-4 ("DivX")</title><link rel="stylesheet" type="text/css" href="default.css"><meta name="generator" content="DocBook XSL Stylesheets V1.76.1"><link rel="home" href="index.html" title="MPlayer - Odtwarzacz filmów"><link rel="up" href="encoding-guide.html" title="Rozdział 7. Kodowanie przy użyciu MEncodera"><link rel="prev" href="encoding-guide.html" title="Rozdział 7. Kodowanie przy użyciu MEncodera"><link rel="next" href="menc-feat-telecine.html" title="7.2. How to deal with telecine and interlacing within NTSC DVDs"><link rel="preface" href="howtoread.html" title="Jak czytać tę dokumentację"><link rel="chapter" href="intro.html" title="Rozdział 1. Wprowadzenie"><link rel="chapter" href="install.html" title="Rozdział 2. Instalacja"><link rel="chapter" href="usage.html" title="Rozdział 3. Sposób użycia"><link rel="chapter" href="video.html" title="Rozdział 4. Urządzenia wyjścia video"><link rel="chapter" href="ports.html" title="Rozdział 5. Porty"><link rel="chapter" href="mencoder.html" title="Rozdział 6. Podstawy używania MEncodera"><link rel="chapter" href="encoding-guide.html" title="Rozdział 7. Kodowanie przy użyciu MEncodera"><link rel="chapter" href="faq.html" title="Rozdział 8. FAQ - Często Zadawane Pytania"><link rel="appendix" href="bugreports.html" title="Dodatek A. Jak zgłaszać błędy"><link rel="appendix" href="skin.html" title="Dodatek B. Format skórki MPlayera"><link rel="subsection" href="menc-feat-dvd-mpeg4.html#menc-feat-dvd-mpeg4-preparing-encode" title="7.1.1. Przygotowanie do kodowania: Identyfikowanie materiału źródłowego i framerate"><link rel="subsection" href="menc-feat-dvd-mpeg4.html#menc-feat-dvd-mpeg4-2pass" title="7.1.2. Stały kwantyzator a tryb wieloprzebiegowy"><link rel="subsection" href="menc-feat-dvd-mpeg4.html#menc-feat-dvd-mpeg4-constraints" title="7.1.3. Ograniczenia efektywnego kodowania"><link rel="subsection" href="menc-feat-dvd-mpeg4.html#menc-feat-dvd-mpeg4-crop" title="7.1.4. Kadrowanie i skalowanie"><link rel="subsection" href="menc-feat-dvd-mpeg4.html#menc-feat-dvd-mpeg4-resolution-bitrate" title="7.1.5. Dobieranie rozdzielczości i bitrate"><link rel="subsection" href="menc-feat-dvd-mpeg4.html#menc-feat-dvd-mpeg4-filtering" title="7.1.6. Filtrowanie"><link rel="subsection" href="menc-feat-dvd-mpeg4.html#menc-feat-dvd-mpeg4-interlacing" title="7.1.7. Przeplot i telecine"><link rel="subsection" href="menc-feat-dvd-mpeg4.html#menc-feat-dvd-mpeg4-encoding-interlaced" title="7.1.8. Encoding interlaced video"><link rel="subsection" href="menc-feat-dvd-mpeg4.html#menc-feat-dvd-mpeg4-av-sync" title="7.1.9. Notes on Audio/Video synchronization"><link rel="subsection" href="menc-feat-dvd-mpeg4.html#menc-feat-dvd-mpeg4-codec" title="7.1.10. Choosing the video codec"><link rel="subsection" href="menc-feat-dvd-mpeg4.html#menc-feat-dvd-mpeg4-audio" title="7.1.11. Audio"><link rel="subsection" href="menc-feat-dvd-mpeg4.html#menc-feat-dvd-mpeg4-muxing" title="7.1.12. Muxing"></head><body bgcolor="white" text="black" link="#0000FF" vlink="#840084" alink="#0000FF"><div class="navheader"><table width="100%" summary="Navigation header"><tr><th colspan="3" align="center">7.1. Rippowanie DVD do wysokiej jakości pliku MPEG-4 ("DivX")</th></tr><tr><td width="20%" align="left"><a accesskey="p" href="encoding-guide.html">Poprzedni</a> </td><th width="60%" align="center">Rozdział 7. Kodowanie przy użyciu <span class="application">MEncodera</span></th><td width="20%" align="right"> <a accesskey="n" href="menc-feat-telecine.html">Następny</a></td></tr></table><hr></div><div class="sect1" title='7.1. Rippowanie DVD do wysokiej jakości pliku MPEG-4 ("DivX")'><div class="titlepage"><div><div><h2 class="title" style="clear: both"><a name="menc-feat-dvd-mpeg4"></a>7.1. Rippowanie DVD do wysokiej jakości pliku MPEG-4 ("DivX")</h2></div></div></div><p>
Jednym z często zadawanych pytań jest "Jak zrobić rip najlepszej jakości
przy danej objętości?". Innym pytaniem jest "Jak zrobić najlepszy możliwy
rip? Nie ważne jaka będzie objętość, chcę najlepszej jakości."
</p><p>
To drugie pytanie jest przynajmniej źle postawione. W końcu, jeśli nie
przejmujesz się wielkością pliku, mógłbyć po prostu skopiować strumień
MPEG-2 z DVD. Pewnie, dostaniesz AVI wielkości około 5GB, ale jeśli chcesz
najlepszej jakości i nie przejmujesz się wielkością to jest to najlepsze
wyjście.
</p><p>
Tak na prawdę, powodem dla którego chcesz przekodować DVD na MPEG-4 jest to,
że <span class="bold"><strong>przejmujesz</strong></span> się wielkością pliku.
</p><p>
Ciężko jest pokazać książkowy przepis na tworzenie ripu DVD bardzo wysokiej
jakości. Trzeba wziąć pod uwagę kilka czynników, i powinieneś rozumieć
szczegóły procesu, albo jest duża szansa że nie będziesz zadowolony z wyników.
Poniżej zbadamy niektóre problemy i pokażemy przykład. Zakładamy że używasz
<code class="systemitem">libavcodec</code> do kodowania obrazu,
chociaż ta sama teoria działą też przy innych kodekach.
</p><p>
Jeśli to wydaje Ci się za dużo, to pewnie powinieneś użyć jednej z wielu
nakładek dostępnych w
<a class="ulink" href="http://mplayerhq.hu/homepage/design7/projects.html#mencoder_frontends" target="_top">sekcji MEncodera</a>
naszej strony z powiązanymi projektami.
W ten sposób, powinno się udać otrzymać ripy wysokiej jakości bez zbyt
myślenia za dużo, ponieważ te narzędzia są projektowane by podejmować za
Ciebie mądre decyzje.
</p><div class="sect2" title="7.1.1. Przygotowanie do kodowania: Identyfikowanie materiału źródłowego i framerate"><div class="titlepage"><div><div><h3 class="title"><a name="menc-feat-dvd-mpeg4-preparing-encode"></a>7.1.1. Przygotowanie do kodowania: Identyfikowanie materiału źródłowego
i framerate</h3></div></div></div><p>
Zanim w ogóle zaczniesz myśleć o kodowaniu filmu, musisz przejść kilka
wstępnych kroków.
</p><p>
Pierwszym i najważniejszym krokiem przed kodowaniem powinno być
ustalenie jakim typem filmu się zajmujesz.
Jeśli Twój film jest z DVD albo telewizji (zwykłej, kablowej czy
satelitarnej), będzie w jednym z dwóch formatów: NTSC w Ameryce Północnej
i Japonii, PAL w Europie itp.
Trzeba sobie jednak zdawać sprawę z tego, że jest to tylko format do
prezentacji w telewizji, i często <span class="bold"><strong>nie</strong></span> jest
oryginalnym formatem filmu.
Doświadczenie pokazuje że filmy NTSC są trudniejsze do kodowania, ponieważ
jest więcej elementów do zidentyfikowania w źródle.
Żeby zrobić odpowienie kodowanie musisz znać oryginalny format filmu.
Nieuwzględnienie tego skutkuje wieloma wadami wynikowego pliku, na przykład
brzydkie artefakty przeplotu i powtórzone albo zagubione klatki.
Poza tym że są brzydkie, artefakty są też szkodliwe dla kodowania:
Dostaniesz gorszą jakość na jednostkę bitrate.
</p><div class="sect3" title="7.1.1.1. Ustalanie źródłowego framerate"><div class="titlepage"><div><div><h4 class="title"><a name="menc-feat-dvd-mpeg4-preparing-encode-fps"></a>7.1.1.1. Ustalanie źródłowego framerate</h4></div></div></div><p>
Poniżej jest lista popularnych typów materiału źródłowego, gdzie można je
najczęściej znaleźć i ich własności:
</p><div class="itemizedlist"><ul class="itemizedlist" type="disc"><li class="listitem"><p>
<span class="bold"><strong>Typowy film</strong></span>: Tworzony do wyświetlania przy
24fps.
</p></li><li class="listitem"><p>
<span class="bold"><strong>Film PAL</strong></span>: Nagrywany kamerą video PAL
z prędkością 50 pól na sekundę.
Pole składa się tylko z parzystych albo nieparzystych linii klatki.
Telewizja była projektowana by odświerzać je naprzemiennie, w charakterze
taniej formy analogowej kompresji.
Ludzkie oko podobno kompensuje ten efekt, ale jeśli zrozumiesz przeplot
nauczysz się go widzieć też w telewizji i nigdy już nie będziesz z niej
ZADOWOLONY.
Dwa pola <span class="bold"><strong>nie</strong></span> dają pełnej klatki, ponieważ
są uchwycone co 1/50 sekundy, więc nie pasują do siebie, chyba że nie ma
ruchu.
</p></li><li class="listitem"><p>
<span class="bold"><strong>Film NTSC</strong></span>: Nagrany kamerą NTSC z prędkością
60000/1001 pól na sekundę, albo 60 pól na sekundę w erze przedkolorowej.
Poza tym podobny do PAL.
</p></li><li class="listitem"><p>
<span class="bold"><strong>Animacja</strong></span>: Zazwyczaj rysowana przy 24fps,
ale zdarzają się też z mieszanym framerate.
</p></li><li class="listitem"><p>
<span class="bold"><strong>Grafika komputerowa (CG)</strong></span>: Może być dowolny
framerate, ale niektóre są częstsze niż inne; wartości 24 i 30 klatek na
sekundę są typowe dla NTSC, a 25fps jest typowe dla PAL.
</p></li><li class="listitem"><p>
<span class="bold"><strong>Stary film</strong></span>: Rozmaite niższe framerate.
</p></li></ul></div></div><div class="sect3" title="7.1.1.2. Identyfikowanie materiału źródłowego"><div class="titlepage"><div><div><h4 class="title"><a name="menc-feat-dvd-mpeg4-preparing-encode-material"></a>7.1.1.2. Identyfikowanie materiału źródłowego</h4></div></div></div><p>
Filmy składające się z klatek nazywa się progresywnymi,
podczas gdy te składające się z niezależnych pól nazywa się
z przeplotem, albo filmem - chociaż ten drugi termin jest niejasny.
</p><p>
Żeby nie było za łatwo, niektóre filmy są kombinacją kilku powyższych typów.
</p><p>
Najważniejszą różnicą między tymi formatami, jest to że niektóre są oparte
na klatkach a inne na polach.
<span class="bold"><strong>Zawsze</strong></span> gdy film jest przygotowywany do
wyświetlania w telewizji jest przekształcany na format oparty na polach.
Rozliczne metody którymi się tego dokonuje są wspólnie nazywane "telecine",
a niesławne "3:2 pulldown" z NTSC jest jednym z jego rodzajów.
Jeżeli oryginał nie był też oparty na polach (z tą samą prędkością),
dostajesz film w innym formacie niż oryginał.
</p><div class="itemizedlist" title="Jest kilka popularnych typów pulldown:"><p class="title"><b>Jest kilka popularnych typów pulldown:</b></p><ul class="itemizedlist" type="disc"><li class="listitem"><p>
<span class="bold"><strong>pulldown PAL 2:2</strong></span>: Najprzyjemniejszy z nich
wszystkich.
Każda klatka jest pokazywana przez czas dwóch pól, poprzez wydobycie
parzystych i nieparzystych linii i pokazywanie ich na przemian.
Jeśli oryginalny materiał miał 24fps, ten proces przyspiesza film o 4%.
</p></li><li class="listitem"><p>
<span class="bold"><strong>pulldown PAL 2:2:2:2:2:2:2:2:2:2:2:3</strong></span>:
Każda 12ta klatka jest pokazywana przez czas trzech pól zamiast tylko dwóch.
Dzięki temu nie ma przyspieszenia o 4%, ale proces jest o wiele trudniejszy
do odtworzenia.
Zazwyczaj występuje w produkcjach muzycznych, gdzie zmiana prędkości o 4%
poważnie by uszkodziła muzykę.
</p></li><li class="listitem"><p>
<span class="bold"><strong>NTSC 3:2 telecine</strong></span>: Klatki są pokazywane na
przemian przez czas 3ch albo 2ch pól.
To daje częstotliwość pól 2.5 raza większą niż oryginalna częstotliwość
klatek. Rezultat jest też lekko zwolniony z 60 pól na sekundę do 60000/1001
pól na sekundę by utrzymać częstotliwość pól w NTSC.
</p></li><li class="listitem"><p>
<span class="bold"><strong>NTSC 2:2 pulldown</strong></span>: Używane do pokazywania
materiałów 30fps na NTSC.
Przyjemne, tak jak pulldown 2:2 PAL.
</p></li></ul></div><p>
Są też metody konwersji między filmami PAL i NTSC, ale ten temat
wykracza poza zakres tego podręcznika.
Jeśli natkniesz się na taki film i chcesz go zakodować, to największe
szanse masz robiąc kopię w oryginalnym formacie.
Konwersja między tymi dwoma formatami jest wysoce destrukcyjna i nie może
zostać ładnie odwrócona, więc kodowanie będzie o wiele gorszej jakości jeśli
jest robione z przekonwertowanego źródła.
</p><p>
Gdy film jest zapisywany na DVD, kolejne pary pól są zapisywane jako klatka,
pomimo tego że nie są przezaczone do wyświetlania razem.
Standard MPEG-2 używany na DVD i w cyfrowej TV pozwala na zakodowanie
oryginalnej progresywnej klatki i na przechowanie w nagłówku klatki ilości
pól przez które ta klatka powinna być pokazana.
Filmy zrobione przy użyciu tej metody są często określane mianem "miękkiego
telecine" (soft-telecine), ponieważ proces ten tylko informuje odtwarzacz że
ma on zastosować pulldown, a nie stosuje go samemu.
Tak jest o wiele lepiej, ponieważ może to zostać łatwo odwrócone (a tak na
prawdę zignorowane) przez koder i ponieważ zachowuje możliwie najwyższą
jakość.
Niestety, wielu producentów DVD i stacji nadawczych nie stosuje prawidłowych
technik kodowania ale w zamian produkuje filmy przy użyciu "twardego
telecine" (hard-telecine), gdzie pola są faktycznie powtórzone
w zakodowanym MPEG-2.
</p><p>
Procedury radzenia sobie z takimi przypadkami będą omówione
<a class="link" href="menc-feat-telecine.html" title="7.2. How to deal with telecine and interlacing within NTSC DVDs">w dalszej części przewodnika</a>.
Teraz podamy tylko kilka wskazówek jak identyfikować z jakim typem materiału
mamy do czynienia.
</p><div class="itemizedlist" title="Regiony NTSC:"><p class="title"><b>Regiony NTSC:</b></p><ul class="itemizedlist" type="disc"><li class="listitem"><p>
Jeśli <span class="application">MPlayer</span> wyświetla w trakcie oglądania filmu
że framerate zostało zmienione na 24000/1001 i nigdy nie powraca, to jest
to prawie na pewno progresywny materiał na którym zastosowano "miękkie
telecine".
</p></li><li class="listitem"><p>
Jeśli <span class="application">MPlayer</span> pokazuje że framerate zmienia się
między 24000/1001 i 30000/1001 i czasami widzisz "grzebienie" to jest kilka
możliwości.
Kawałki 24000/1001fps są prawie na pewno progresywne, poddane "miękkiemu
telecine", ale fragmenty 30000/1001 fps mogą albo być 24000/1001 poddanym
"twardemu telecine" albo filmem NTCS o 60000/1001 polach na sekundę.
Używaj tych samych metod co w następnych dwóch przypadkach żeby je odróżnić.
</p></li><li class="listitem"><p>
Jeśli <span class="application">MPlayer</span> nigdy nie pokazuje informacji
o zmianie framerate i każda klatka z ruchem wygląda jak grzebień, to masz
film NTSC z 60000/1001 polami na sekundę.
</p></li><li class="listitem"><p>
Jeśli <span class="application">MPlayer</span> nigdy nie pokazuje informacji
o zmianie framerate i dwie klatki z każdych pięciu mają grzebienie, to film
jest 24000/1001 fps poddanym "twardemu telecine".
</p></li></ul></div><div class="itemizedlist" title="Regiony PAL:"><p class="title"><b>Regiony PAL:</b></p><ul class="itemizedlist" type="disc"><li class="listitem"><p>
Jeśli nie widzisz grzebieni, to jest to 2:2 pulldown.
</p></li><li class="listitem"><p>
Jeśli na przemian przez pół sekundy widzisz grzebienie a potem nie, to masz
2:2:2:2:2:2:2:2:2:2:2:3 pulldown.
</p></li><li class="listitem"><p>
Jeśli zawsze widzisz grzebienie w trakcie ruchu, to film jest filmem PAL
wyświetlanym z 50 polami na sekundę.
</p></li></ul></div><div class="note" title="Podpowiedź:" style="margin-left: 0.5in; margin-right: 0.5in;"><h3 class="title">Podpowiedź:</h3><p>
<span class="application">MPlayer</span> może zwolnić odtwarzanie filmu opcją
-speed albo odtwarzać klatka po klatce.
Spróbuj użyć opcji <tt class="option">-speed</tt> 0.2 żeby oglądać film bardzo
wolno, albo naciskaj wielokrotnie klawisz "<span class="keycap"><b>.</b></span>" żeby
wyświetlać klatka po klatce.
Może to pomóc zidentyfikować wzorzec jeśli
nie możesz go dostrzec przy pełnej prędkości.
</p></div></div></div><div class="sect2" title="7.1.2. Stały kwantyzator a tryb wieloprzebiegowy"><div class="titlepage"><div><div><h3 class="title"><a name="menc-feat-dvd-mpeg4-2pass"></a>7.1.2. Stały kwantyzator a tryb wieloprzebiegowy</h3></div></div></div><p>
Jest możliwe zakodowanie filmu z szeroką gamą jakości.
Z nowoczesnymi koderami i odrobiną kompresji przed kodekiem (zmniejszenie
rozdzielczości i usuwanie szumu), możliwe jest osiągnięcie bardzo dobrej
jakości przy 700 MB, dla 90-110 minutowego filmu kinowego.
Dodatkowo tylko najdłuższe filmy nie dają się zakodować na 1400 MB z prawie
doskonałą jakością.
</p><p>
Są trzy podejścia do kodowania video: stały bitrate (CBR),
stały kwantyzator i tryb wieloprzebiegowy (ABR, uśrednione bitrate).
</p><p>
Złożoność klatek filmu, a zatem i ilość bitów potrzebna na ich zakodowanie,
może się bardzo mocno zmieniać w zależności od sceny.
Nowoczesne kodery potrafią się dostosowywać do tych zmian i zmieniać
bitrate.
Jednak w prostych trybach, takich jak CBR, kodery nie znają zapotrzebowania
na bitrate w przyszłych scenach, więc nie mogą na długo przekraczać
wymaganego bitrate.
Bardziej zaawansowane tryby, takie jak kodowanie wieloprzebiegowe, potrafią
wziąć pod uwagę statystyki z poprzednich przebiegów, co naprawia ten problem.
</p><div class="note" title="Uwaga:" style="margin-left: 0.5in; margin-right: 0.5in;"><h3 class="title">Uwaga:</h3><p>
Większość kodeków obsługujących kodowanie ABR obsługuje tylko kodowanie
dwuprzebiegowe, podczas gdy niektóre inne, na przykład
<code class="systemitem">x264</code> albo
<code class="systemitem">Xvid</code> potrafią wykonywać wiele
przebiegów, z lekką poprawą jakości po każdym przebiegu. Jednak ta poprawa
nie jest zauważalna ani mierzalna po około 4tym przebiegu.
Dlatego też, w tej części, tryb dwuprzebiegowy i wieloprzebiegowy będą
używane zamiennie.
</p></div><p>
W każdym z tych trybów, kodek video (na przykład
<code class="systemitem">libavcodec</code>)
dzieli klatkę obrazu na makrobloki 16x16 pikseli i stosuje do każdego z nich
kwantyzator. Im niższy kwantyzator, tym lepsza jakość i tym wyższe bitrate.
Metody jakiej koder używa do ustalenia kwantyzatora są różne i można nimi
sterować. (Jest to straszliwe uproszczenie, ale wystarcza do zrozumienia
podstaw.)
</p><p>
Kiedy podajesz stałe bitrate, kodek koduje usuwając tyle szczegółów ile musi
i tak mało jak to tylko możliwe żeby pozostać poniżej podanego bitrate.
Jeśli na prawdę nie obchodzi cię wielkość pliku, możesz użyć CBR i podać
nieskończone bitrate (W praktyce oznacza to bitrate na tyle wysokie że nie
stanowi bariery, na przykład 10000Kbit.) Bez żadnego ograniczenia na bitrate
kodek użyje najniższego możliwego kwantyzatora do każdej klatki (ustalonego
dla <code class="systemitem">libavcodec</code> opcją
<tt class="option">vqmin</tt>, domyślnie 2).
Gdy tylko podasz bitrate na tyle niskie że kodek musi używać wyższego
kwantyzatora, to prawie na pewno niszczysz film.
Żeby tego uniknąć, powinieneś pewnie zmniejszyć rozdzielczość filmu, metodą
opisaną dalej.
Ogólnie, jeśli zależy Ci na jakości, powinieneś unikać CBR.
</p><p>
Przy stałym kwantyzatorze, kodek używa na każdym makrobloku tego samego
kwantyzatora, podanego opcją <tt class="option">vqscale</tt>
(w przypadku <code class="systemitem">libavcodec</code>).
Jeśli chcesz możliwie najlepszy efekt, znów ignorując bitrate, możesz użyć
<tt class="option">vqscale=2</tt>. Da to ten sam bitrate i PSNR (peak
signal-to-noise ratio, szczytowa proporcja sygnału do szumu) co CBR
z <tt class="option">vbitrate</tt>=nieskończoność i domyślnym
<tt class="option">vqmin</tt>.
</p><p>
Problemem przy stałym kwantyzatorze jest to, że używa podanego kwantyzatora
niezależnie od tego czy makroblok tego wymaga czy nie. To znaczy że można by
było zastosować do makrobloku wyższy kwantyzator bez utraty postrzegalnej
jakości. Dlaczego marnować bity na niepotrzebnie niski kwantyzator?
Mikroprocesor ma tyle cykli ile jest czasu, ale jest tylko ograniczona ilość
bitów na twardym dysku.
</p><p>
Przy kodowaniu dwuprzebiegowym, pierwszy przebieg potraktuje film jak przu
ustawieniu CBR, ale zachowa informacje o własnościach każdej klatki. Te dane
są później używane przy drugim przebiegu do podejmowania słusznych decyzji
o używanym kwantyzatorze. Przy szybkich scenach albo niewielu szczegółach
pewnie użyje większego kwantyzatora, podczas gdy dla powolnych,
szczegółowych scen będzie niższy kwantyzator.
</p><p>
Jeśli używasz <tt class="option">vqscale=2</tt> to marnujesz bity. Jeśli używasz
<tt class="option">vqscale=3</tt> to nie dostajesz najlepszej możliwej jakości.
Załóżmy że zakodowałeś swoje DVD przy <tt class="option">vqscale=3</tt>
i dostałeś bitrate 1800Kbit. Jeśli zrobisz dwa przebiegi
z <tt class="option">vbitrate=1800</tt> ostateczny wynik będzie miał
<span class="bold"><strong>wyższą jakość</strong></span> przy
<span class="bold"><strong>tym samym bitrate</strong></span>.
</p><p>
Ponieważ jesteś już przekonany że prawidłowym wyborem są dwa przebiegi,
prawdziwym pytaniem jest jakiego bitrate użyć. Nie ma jednej odpowiedzi.
Idealnie chcesz wybrać bitrate będący najlepszym kompromisem między jakością
a wielkością pliku. To się zmienia w zależności od filmu.
</p><p>
Jeśli wielkość nie ma znaczenia, dobrym punktem wyjściowym do bardzo
wysokiej jakości jest około 2000Kbit plus minus 200Kbit.
Jeśli jest dużo akcji albo szczegółów, albo po prostu masz bardzo wrażliwe
oko, możesz się zdecydować na 2400 albo 2600.
Przy niektórych DVD możesz nie zauważyć różnicy przy 1400Kbit. Dobrym
pomysłem jest poeksperymentowanie z kilkoma scenami i różnymi wartościami
bitrate żeby nabrać wyczucia.
</p><p>
Jeśli chcesz konkretnej wielkości, musisz jakoś obliczyć bitrare.
Ale zanim to zrobisz, musisz wiedzieć ile miejsca potrzebujesz na dźwięk,
więc powinieneś <a class="link" href="menc-feat-dvd-mpeg4.html#menc-feat-dvd-mpeg4-audio" title="7.1.11. Audio">ściągnąć go</a>
najpierw.
Możesz wyliczyć bitrate z następującego równania:
<code class="systemitem">bitrate = (wielkość_docelowa_w_MBajtach - wielkość_dźwięku_w_MBajtach)
* 1024 * 1024 / długość_w_sekundach * 8 / 1000</code>
Na przykład by wcisnąć dwugodzinny film na płytkę 702MB, z 60MB ścieżki
dźwiękowej, bitrate video musi być:
<code class="systemitem">(702 - 60) * 1024 * 1024 / (120*60) * 8 / 1000
= 740kbps</code>
</p></div><div class="sect2" title="7.1.3. Ograniczenia efektywnego kodowania"><div class="titlepage"><div><div><h3 class="title"><a name="menc-feat-dvd-mpeg4-constraints"></a>7.1.3. Ograniczenia efektywnego kodowania</h3></div></div></div><p>
Ze względu na naturę kodowania typu MPEG istnieją różne ograniczenia których
warto się trzymać żeby osiągnąć najlepszą jakość.
MPEG dzieli obraz na kwadraty 16x16 pikseli nazywane makroblokami,
każdy z nich składa się z 4 bloków 8x8 informacji o jasności (luminancja, luma)
i dwóch 8x8 z połową rozdzielczości (jeden na składową czerwono-morską, drugi
na niebiesko-żółtą).
Nawet jeśli wysokość i szerokość filmu nie są wielokrotnościami 16,
koder użyje tyle makrobloków żeby przykryć cały obszar obrazu,
dodatkowa przestrzeń zostanie zmarnowana.
Zatem w interesie zwiększenai jakości przy utrzymaniu wielkości pliku kiepskim
pomysłem jest używanie wymiarów które nie są wielokrotnością 16.
</p><p>
Większość DVD ma też jakieś czarne ramki na brzegach.
Zostawienie ich tam <span class="bold"><strong>mocno</strong></span> zaszkodzi jakości
na kilka sposobów.
</p><div class="orderedlist"><ol class="orderedlist" type="1"><li class="listitem"><p>
Kompresje typu MPEG są zależne od transformat przestrzeni częstotliwości,
a dokładniej Dyskretnej Transformaty Cosinusowej (DCT), która jest podobna do
transformaty Fouriera.
Ten sposób kodowania jest efektywny przy wzorach i gładkich przejściach, ale
kiepsko sobie radzi z ostrymi krawędziami.
Żeby je zakoować, musi używać o wiele większej liczby bitów, albo wystąpią
artefakty znane jako pierścienie.
</p><p>
Transformacja częstotliwości (DCT) jest stosowana osobno do każdego
makrobloku (tak na prawdę do każdego bloku), więc ten problem istnieje tylko
gdy ostra krawędź jest wewnątrz bloku.
Jeśli czarna ramka zaczyna się dokładnie na krawędzi 16-pikselowego bloku,
nie stwarza problemów.
Jednakże, rzadko kiedy takie ramki są ładnie wyrównane, więc zazwyczaj będzie
trzeba przyciąć obraz żeby tego uniknąć.
</p></li></ol></div><p>
Poza transformatami przestrzeni częstotliwości, kompresje typu MPEG używają
wektorów ruchu, by reprezentować zmiany między sąsiednimi klatkami.
Oczywiście wektory ruchu są mniej efektywne w stosunku do nowej treści
przychodzącej z brzegów obrazka, ponieważ nie było jej na poprzedniej klatce.
Jeśli obraz rozciąga się do krawędzi zakodowanego regionu,
wektory ruchu radzą sobie z treścią wychodzącą poza krawędzie.
Jednak jeśli są ramki, mogą być kłopoty:
</p><div class="orderedlist"><ol class="orderedlist" start="2" type="1"><li class="listitem"><p>
Dla każdego makrobloku, kompresja typu MPEG przechowuje wektor opisujący
która część poprzedniej klatki powinna być skopiowana do tego makrobloku jako
podstawa do przewidzenia następnej klatki.
Zakodowane wtedy muszą być tylko różnice.
Jeśli makroblok zawiera fragment ramki, to wektory ruchu z pozostałych cześci
obrazu zamażą obramowanie.
Oznacza to że dużo bitów będzie zużytych albo na jej powtórne zaczernienie
albo (co bardziej prawdopodobne), wektor ruchu w ogóle nie będzie użyty
i wszystkie zmiany w tym makrobloku będzie trzeba zakodować bezpośrednio.
W obu przypadkach, bardzo cierpi na tym efektywność kodowania.
</p><p>
Powtórnie, ten problem występuje tylko jeśli ramki nie są na krawędziach
16-pikselowych bloków.
</p></li><li class="listitem"><p>
W końcu, przypuśćmy że mamy makroblok wewnątrz obrazu i obiekt dostaje się do
niego z okolic krawędzi.
Kodowanie typu MPEG nie potrafi powiedzieć "skopiuj część która jeest
wewnątrz obraka, ale nie czarne obramowanie." Dlatego obramowanie też
zostanie skopiowane i trzeba będzie zużyć sporo bitów żeby zakodować fragment
obrazu który powinien tam być.
</p><p>
Jeśli obraz sięga do krawędzi zakodowanego obszaru, MPEG ma specjalne
optymalizacje do wielokrotnego kopiowania ostatniego rzędu pikseli jeśli
wektor ruchu przychodzi z poza zakodoanego obszaru.
Staje się to bezużyteczne gry obraz ma czarne obramowanie.
W odróżnieniu od problemów 1 i 2 tutaj nic nie pomoże ustawienie obramowania
w odpowiednim miejscu.
</p></li><li class="listitem"><p>
Mimo tego, że obramowanie jest całkowicie czarne i nigdy się nie zmienia,
zawsze jest pewien narzut związany z większą ilością makrobloków.
</p></li></ol></div><p>
Ze wszystkich tych powodów zalecane jest całkowite wycięcie czarnych obramowań.
Dodatkowo, jeśli przy krawędziach jest obszar zakłóceń/zniekształceń, obcięcie
go również poprawi efektywność kodowania.
Puryści, którzy chcą możliwie dokładnie zachować oryginał mogą się sprzeciwiać,
ale jeśli nie planujesz używać stałego kwantyzatora to jakość uzyskana dzięki
skadrowaniu znacząco przewyższy utratę informacji przy brzegach.
</p></div><div class="sect2" title="7.1.4. Kadrowanie i skalowanie"><div class="titlepage"><div><div><h3 class="title"><a name="menc-feat-dvd-mpeg4-crop"></a>7.1.4. Kadrowanie i skalowanie</h3></div></div></div><p>
Przypomnijmy z poprzedniej części że ostateczna wielkość (wysokość i szerokość)
obrazu do kodowania powinna być wielokrotnością 16.
Można to osiągnąć kadrowaniem, skalowaniem albo kombinacją obydwu.
</p><p>
Przy kadrowaniu, jest kilka reguł których musimy przestrzegać by uniknąć
uszkodzenia filmu.
Zwykły format YUV, 4:2:0, przechowuje wartości koloru podpróbkowane, czyli
kolor jest próbkowany o połowę rzadziej w każdym kierunku niż jasność.
Spójrzmy na diagram, na którym L oznacza punkty próbkowania jasności (luma)
a C koloru (chroma).
</p><div class="informaltable"><table border="1" width="40%"><colgroup><col align="center" class="col1"><col align="center" class="col2"><col align="center" class="col3"><col align="center" class="col4"><col align="center" class="col5"><col align="center" class="col6"><col align="center" class="col7"><col align="center" class="col8"></colgroup><tbody><tr><td align="center">L</td><td align="center">L</td><td align="center">L</td><td align="center">L</td><td align="center">L</td><td align="center">L</td><td align="center">L</td><td align="center">L</td></tr><tr><td colspan="2" align="center">C</td><td colspan="2" align="center">C</td><td colspan="2" align="center">C</td><td colspan="2" align="center">C</td></tr><tr><td align="center">L</td><td align="center">L</td><td align="center">L</td><td align="center">L</td><td align="center">L</td><td align="center">L</td><td align="center">L</td><td align="center">L</td></tr><tr><td align="center">L</td><td align="center">L</td><td align="center">L</td><td align="center">L</td><td align="center">L</td><td align="center">L</td><td align="center">L</td><td align="center">L</td></tr><tr><td colspan="2" align="center">C</td><td colspan="2" align="center">C</td><td colspan="2" align="center">C</td><td colspan="2" align="center">C</td></tr><tr><td align="center">L</td><td align="center">L</td><td align="center">L</td><td align="center">L</td><td align="center">L</td><td align="center">L</td><td align="center">L</td><td align="center">L</td></tr></tbody></table></div><p>
Jak widać, wiersze i kolumny obrazu w sposób naturalny łączą się w pary.
Dlatego przesunięcia i wymiary kadrowania <span class="emphasis"><em>muszą</em></span> być
liczbami parzystymi.
Jeśli nie są, barwa nie będzie już dobrze dopasowana do jasności.
Teoretycznie możliwe jest kadrowanie z nieparzystym przesunięciem, ale wymaga
to przepróbkowania kolorów, co jest potencjalnie stratną operacją nie
obsługiwaną przez filtr kadrowania.
</p><p>
Dalej, film z przeplotem jest kodowany jak poniżej:
</p><div class="informaltable"><table border="1" width="80%"><colgroup><col align="center" class="col1"><col align="center" class="col2"><col align="center" class="col3"><col align="center" class="col4"><col align="center" class="col5"><col align="center" class="col6"><col align="center" class="col7"><col align="center" class="col8"><col align="center" class="col9"><col align="center" class="col10"><col align="center" class="col11"><col align="center" class="col12"><col align="center" class="col13"><col align="center" class="col14"><col align="center" class="col15"><col align="center" class="col16"></colgroup><tbody><tr><td colspan="8" align="center">Górne pole</td><td colspan="8" align="center">Dolne pole</td></tr><tr><td align="center">L</td><td align="center">L</td><td align="center">L</td><td align="center">L</td><td align="center">L</td><td align="center">L</td><td align="center">L</td><td align="center">L</td><td align="center"> </td><td align="center"> </td><td align="center"> </td><td align="center"> </td><td align="center"> </td><td align="center"> </td><td align="center"> </td><td align="center"> </td></tr><tr><td colspan="2" align="center">C</td><td colspan="2" align="center">C</td><td colspan="2" align="center">C</td><td colspan="2" align="center">C</td><td align="center"> </td><td align="center"> </td><td align="center"> </td><td align="center"> </td><td align="center"> </td><td align="center"> </td><td align="center"> </td><td align="center"> </td></tr><tr><td align="center"> </td><td align="center"> </td><td align="center"> </td><td align="center"> </td><td align="center"> </td><td align="center"> </td><td align="center"> </td><td align="center"> </td><td align="center">L</td><td align="center">L</td><td align="center">L</td><td align="center">L</td><td align="center">L</td><td align="center">L</td><td align="center">L</td><td align="center">L</td></tr><tr><td align="center">L</td><td align="center">L</td><td align="center">L</td><td align="center">L</td><td align="center">L</td><td align="center">L</td><td align="center">L</td><td align="center">L</td><td align="center"> </td><td align="center"> </td><td align="center"> </td><td align="center"> </td><td align="center"> </td><td align="center"> </td><td align="center"> </td><td align="center"> </td></tr><tr><td align="center"> </td><td align="center"> </td><td align="center"> </td><td align="center"> </td><td align="center"> </td><td align="center"> </td><td align="center"> </td><td align="center"> </td><td colspan="2" align="center">C</td><td colspan="2" align="center">C</td><td colspan="2" align="center">C</td><td colspan="2" align="center">C</td></tr><tr><td align="center"> </td><td align="center"> </td><td align="center"> </td><td align="center"> </td><td align="center"> </td><td align="center"> </td><td align="center"> </td><td align="center"> </td><td align="center">L</td><td align="center">L</td><td align="center">L</td><td align="center">L</td><td align="center">L</td><td align="center">L</td><td align="center">L</td><td align="center">L</td></tr><tr><td align="center">L</td><td align="center">L</td><td align="center">L</td><td align="center">L</td><td align="center">L</td><td align="center">L</td><td align="center">L</td><td align="center">L</td><td align="center"> </td><td align="center"> </td><td align="center"> </td><td align="center"> </td><td align="center"> </td><td align="center"> </td><td align="center"> </td><td align="center"> </td></tr><tr><td colspan="2" align="center">C</td><td colspan="2" align="center">C</td><td colspan="2" align="center">C</td><td colspan="2" align="center">C</td><td align="center"> </td><td align="center"> </td><td align="center"> </td><td align="center"> </td><td align="center"> </td><td align="center"> </td><td align="center"> </td><td align="center"> </td></tr><tr><td align="center"> </td><td align="center"> </td><td align="center"> </td><td align="center"> </td><td align="center"> </td><td align="center"> </td><td align="center"> </td><td align="center"> </td><td align="center">L</td><td align="center">L</td><td align="center">L</td><td align="center">L</td><td align="center">L</td><td align="center">L</td><td align="center">L</td><td align="center">L</td></tr><tr><td align="center">L</td><td align="center">L</td><td align="center">L</td><td align="center">L</td><td align="center">L</td><td align="center">L</td><td align="center">L</td><td align="center">L</td><td align="center"> </td><td align="center"> </td><td align="center"> </td><td align="center"> </td><td align="center"> </td><td align="center"> </td><td align="center"> </td><td align="center"> </td></tr><tr><td align="center"> </td><td align="center"> </td><td align="center"> </td><td align="center"> </td><td align="center"> </td><td align="center"> </td><td align="center"> </td><td align="center"> </td><td colspan="2" align="center">C</td><td colspan="2" align="center">C</td><td colspan="2" align="center">C</td><td colspan="2" align="center">C</td></tr><tr><td align="center"> </td><td align="center"> </td><td align="center"> </td><td align="center"> </td><td align="center"> </td><td align="center"> </td><td align="center"> </td><td align="center"> </td><td align="center">L</td><td align="center">L</td><td align="center">L</td><td align="center">L</td><td align="center">L</td><td align="center">L</td><td align="center">L</td><td align="center">L</td></tr></tbody></table></div><p>
Jak widać, wzór powtarza się dopiero po 4 liniach.
Dlatego przy filmie z przeplotem, pionowa współrzędna i wysokość kadrowania
muszą być wielokrotnościami 4.
</p><p>
Podstawową rozdzielczością DVD jest 720x480 dla NTSC i 720x576 dla PAL, ale
jest też flaga proporcji, która określa czy obraz jest ekranowy (4:3) czy
panoramiczny (16:9).
Wiele (jeśli nie większość) panoramicznych DVD nie jest dokładnie 16:9 tylko
raczej 1,85:1 lub 2,35:1 (cinescope).
Oznacza to że będzie czarne obramowanie na filmie, które trzeba usunąć.
</p><p>
<span class="application">MPlayer</span> dostarcza filtr wykrywania kadrowania
(<tt class="option">-vf cropdetect</tt>), który określi prostokąt kadrowania.
Uruchom <span class="application">MPlayera</span> z opcją <tt class="option">-vf
cropdetect</tt> a wydrukuje on ustawienia kadrowania potrzebne do usunięcia
obramowania.
Powinieneś puścić film wystarczająco długo żeby został użyty cały obszar
obrazu, inaczej wartości będą niedokładne.
</p><p>
Potem przetestuj otrzymane wartości z użyciem
<span class="application">MPlayera</span>, przekazując opcje podane przez
<tt class="option">cropdetect</tt> i dostosowując prostokąt według potrzeb.
Filtr <tt class="option">rectangle</tt> może w tym pomóc, pozwalając na interaktywne
ustawienie prostokąta kadrowania na filmie.
Pamiętaj, by trzymać się powyższych reguł podzielności, żeby nie przestawić
płaszczyzny koloru.
</p><p>
W pewnych przypadkach skalowanie może być niepożądane.
Skalowanie w kierunku pionowym jest trudne przy filmie z przeplotem, a jeśli
chcesz zachować przeplot, zazwyczaj powinieneś się wstrzymać od skalowania.
Jeśl nie chcesz skalować, ale nadal chcesz używać wymiarów będących wielokrotnościami 16 to musisz przekadrować.
NIe należy niedokadrowywać, bo obramowania są bardzo szkodliwe przy kodowaniu!
</p><p>
Ponieważ MPEG-4 używa makrobloków 16x16, powinieneś się upewnić,
że każdy wymiar kodowanego filmu jest wielokrotnością 16, inaczej
degradujemy jakość, zwłaszcza przy niższych bitrate.
Można tego dokonać zaokrąglając wysokość i szerokość prostokąta kadrowania do
najbliższej wielokrotności 16.
Jak powiedziano wcześniej, trzeba zwiększyć przesunięcie
pionowe o połowę różnicy między starą a nową wysokością,
żeby wynikowy film był brany ze środka klatki.
A ze względu na sposób w jaki próbkowane jest DVD, upewnij się że przesunięcie
jest parzyste (w zasadzie, stosuj się do reguły, żeby nigdy nie używać
nieparzystych wartości przy przycinaniu i skalowaniu obrazu).
Jeśli nie czujesz się dobrze odrzucając dodatkowe piksele,
może wolisz przeskalować video.
Przyjżymy się temu w przykładzie poniżej.
Możesz też pozwolić filtrowi <tt class="option">cropdetect</tt> zrobić to wszystko za
Ciebie, jako że ma on opcjonalny parametr <tt class="option">round</tt>
(zaokrąglenie), domyślnie równy 16.
</p><p>
Uważaj też na "poł-czarne" piksele na przegach. Też je wykadruj, albo będziesz
na nie marnował bity któ?e przydadzą się gdzie indziej.
</p><p>
Po tym wszystkim prawdopodobnie dostaniesz film który nie ma dokładnie
proporcji 1,85:1 ani 2,35:1 tylko coś podobnego.
Mógłbyś samemu policzyć nowe proporcje, ale <span class="application">MEncoder</span>
ma pocję do <code class="systemitem">libavcodec</code> nazywaną
<tt class="option">autoaspect</tt> która zrobi to za Ciebie.
Nie powinieneś przeskalowywać video żeby wyrównać piksele, chyba że chcesz
marnować miejsce na dysku.
Skalowanie powinno być robione przy odtwarzaniu, a odtwarzacz używa informacji
o proporcjach zapisanych w AVI żeby określić prawidłową rozdzielczość.
Niestety, nie wszystkie odtwarzacze uznają te informacje,
dlatego mimo wszystko możesz chcieć przeskalować.
</p></div><div class="sect2" title="7.1.5. Dobieranie rozdzielczości i bitrate"><div class="titlepage"><div><div><h3 class="title"><a name="menc-feat-dvd-mpeg4-resolution-bitrate"></a>7.1.5. Dobieranie rozdzielczości i bitrate</h3></div></div></div><p>
Jeśli nie kodujesz w trybie stałego kwantyzatora, musisz wybrać bitrate.
Jest to dość prosta rzecz – to (średnia) ilość bitów jaka będzie
używana do zakodowania jednej sekundy filmu.
Zazwyczaj bitrate mierzy się w kilobitach (1000 bitów) na sekundę.
Wielkość filmu na dysku to bitrate razy długość filmu,
plus drobne "dodatki" (patrz na przykład sekcja o
<a class="link" href="menc-feat-dvd-mpeg4.html#menc-feat-dvd-mpeg4-muxing-avi-limitations" title="7.1.12.2. Limitations of the AVI container">kontenerze AVI</a>
).
Pozostałe parametry, takie jak skalowanie, kadrowanie itp.
<span class="bold"><strong>nie</strong></span> zmienią wielkości pliku jeśli nie
zmienisz też bitrate!
</p><p>
Bitrate <span class="bold"><strong>nie</strong></span> skaluje się proporcjonalnie do
rozdzielczości.
To znaczy, film 320x240 w 200 kbit/s nie będzie tej samej jakości co ten sam
film w 640x480 i 800 kbit/s!
Są ku temu dwie przyczyny:
</p><div class="orderedlist"><ol class="orderedlist" type="1"><li class="listitem"><p>
<span class="bold"><strong>Wizualna</strong></span>: Łatwiej zauważyć artefakty MPEG
jeśli są bardziej powiększone!
Artefakty powstają na poziomie bloków (8x8).
Ludzkie oko trudniej dostrzega błędy w 4800 małych blokach niż w 1200 dużych
(zakładając że skalujesz na pełny ekran).
</p></li><li class="listitem"><p>
<span class="bold"><strong>Teoretyczna</strong></span>: Kiedy zmniejszasz obraz ale
nadal używasz tych samych bloków 8x8 do transformacji przestrzeni
częstotliwości. masz więcej danych w pasmach wyższych częstotliwości.
W pewien sposób każdy piksel ma więcej szczegółów niż poprzednio.
Dlatego, mimo że przeskalowany obraz zawiera 1/4 informacji jeśli chodzi
o wielkość, to nadal może zawierać większość informacji w przestrzeni
częstotliwości (zakładając że wysokie częstotliwości były mało używane
w oryginalnym filmie 640x480).
</p></li></ol></div><p>
</p><p>
Poprzednie podręczniki zalecały dobranie bitrate i rozdzielczości w sposób
bazujący na podejściu "bity na piksel", ale z powyższych powodów zazwyczaj nie
jest to prawidłowe.
Lepszym przybliżeniem zdaje się skalowanie bitrate proporcjonalnie do
pierwiastka kwadratowego z rozdzielczości, czyli film 320x240 i 400 kbit/s
powinien być podobny do 640x480 i 800 kbit/s.
Nie zostało to jednak zweryfikowane ani teoretycznie ani empirycznie.
Dodatkowo, ponieważ filmy są bardzo zróżnicowane jeśli chodzi o szum,
szczegóły, ilość ruchu itp. bezsensowne jest podawanie ogólnych zaleceń na bity
na przekątą (analogia bitów na piksel używająca pierwiastka).
</p><p>
Omówiliśmy więc problemy z wyborem bitrate i rozdzielczości.
</p><div class="sect3" title="7.1.5.1. Obliczanie rozdzielczości"><div class="titlepage"><div><div><h4 class="title"><a name="menc-feat-dvd-mpeg4-resolution-bitrate-compute"></a>7.1.5.1. Obliczanie rozdzielczości</h4></div></div></div><p>
Następne kroki przeprowadzą Cię przez obliczenie rozdzielczości dla Twojego
filmu bez zniekształcania go za bardzo, biorąc pod uwagę kilka typów informacji
o źródłowym filmie.
Najpierw powinieneś policzyć zakodowane proporcje:
<code class="systemitem">ARc = (Wc x (ARa / PRdvd )) / Hc</code>
</p><div class="itemizedlist" title="gdzie:"><p class="title"><b>gdzie:</b></p><ul class="itemizedlist" type="disc"><li class="listitem"><p>
Hc i Wc to wysokość i szerokość skadrowanego filmu.
</p></li><li class="listitem"><p>
ARa do wyświetlane proporcje, zazwyczaj 4/3 lub 16/9.
</p></li><li class="listitem"><p>
PRdvd to proporcje na DVD równe 1,25=(720*576) dla DVD PAL i 1,5=(720/480) dla
VD NTSC.
</p></li></ul></div><p>
</p><p>
Potem możesz policzyć rozdzielczość X i Y, zgodnie z dobranym wskażnikiem
Jakości Kompresji (Compression Quality, CQ):
<code class="systemitem">RozY = INT(Pierw( 1000*Bitrate/25/ARc/CQ )/16) * 16</code>
i
<code class="systemitem">RozX = INT( ResY * ARc / 16) * 16</code>,
gdzie INT oznacza zaokrąglenie do liczby całkowitej.
</p><p>
Dobrze, ale co to jest CQ?
CQ reprezentuje ilość bitów na piksel i klatkę kodowania.
Z grubsza biorąc, im większe CQ tym mniejsza szansa na zobaczenie artefaktów
kodowania.
Jednakże, jeśli masz docelową wielkość filmu (na przykład 1 lub 2 płyty CD),
masz ograniczoną ilość bitów do zużycia; dlatego musisz znaleźć równowagę
między poziomem kompresji i jakością.
</p><p>
CQ zależy od bitrate, efektywności kodeka video i rozdzielczości filmu.
Żeby podnieść CQ zazwyczej zmniejszysz film, ponieważ bitrate jest funkcją docelowej wielkości i długości filmu, które są stałe.
Przy użyciu kodeków MPEG-4 ASP, takich jak
<code class="systemitem">Xvid</code> i
<code class="systemitem">libavcodec</code>, CQ niższe niż 0,18
zazwyczaj daje kiepski obraz, ponieważ nie ma dość bitów by zakodować
informacje z każdego makrobloku.
(MPEG4, jak wiele innych kodeków, grupuje piksele w bloki żeby
skompresować obraz. Jeśli nie ma dość bitów widać krawędzie tych bloków.)
Dlatego też mądrze jest wybrać CQ w zakresie 0,20 do 0,22 na film jednopłytkowy
i 0,26-0,28 na dwupłytkowy przy standardowych opcjach kodowania.
Bardziej zaawansowane opcje kodowania, takie jak te podane tutaj dla
<a class="link" href="menc-feat-enc-libavcodec.html#menc-feat-mpeg4-lavc-example-settings" title="7.3.4. Encoding setting examples"><code class="systemitem">libavcodec</code></a>
i
<a class="link" href="menc-feat-xvid.html#menc-feat-xvid-example-settings" title="7.4.4. Encoding setting examples"><code class="systemitem">Xvid</code></a>
powinny umożliwić otrzymanie takiej samej jakości z CQ w zakresie 0,18 do 0,20
na 1 CD i 0,24 do 0,26 na 2 CD.
Z kodekami MPEG-4 AVC, takimi jak
<code class="systemitem">x264</code>, możesz używać CQ w zakresie
0,14 do 0,16 przy standardowych opcjach
a powinno się też udać zejść do 0,10 do 0,12 z
<a class="link" href="menc-feat-x264.html#menc-feat-x264-example-settings" title="7.5.2. Encoding setting examples">zaawansowanymi opcjami kodowania <code class="systemitem">x264</code></a>.
</p><p>
Pamiętajmy, że CQ jest tylko przydatnym odnośnikiem, zależnym od kodowanego
filmu. CQ równe ,018 może wyglądać dobrze przy Bergmanie, w przeciwieństwie do
filmu takiego jak Martix, który zaawiera wiele bardzo ruchliwych scen.
Z drugiej strony, bezsensowne jest podnoszenie CQ powyżej 0,30 jako że marnuje się bity bez zauważalnej poprawy jakości.
Pamiętajmy też że, jak było wspomniane wcześniej, filmy w niższej
rozdzielczości potrzebują większego CQ (w porównaniu do na przykład
rozdzielczości DVD) żeby dobrze wyglądać.
</p></div></div><div class="sect2" title="7.1.6. Filtrowanie"><div class="titlepage"><div><div><h3 class="title"><a name="menc-feat-dvd-mpeg4-filtering"></a>7.1.6. Filtrowanie</h3></div></div></div><p>
Bardzo ważne do robienia dobrych kodowań jest nauczenie się posługiwania
systemem filtrów <span class="application">MEncodera</span>.
Całe przetwarzanie video jest wykonywane przez filtry – kadrowanie, skalowanie,
dopasowywanie kolorów, usuwanie szumu, telecine, odwrócone telecine, usuwanie
bloków żeby wymienić choć część.
Poza dużą ilością obsługiwanych formatów wejściowych to właśnie zakres
dostępnych filtrów jest jedną z głównych przewag
<span class="application">MEncodera</span> nad podobnymi programami.
</p><p>
Filtry są ładowane do łańcucha przy pomocy opcji -vf:
</p><pre class="screen">-vf filtr1=opcje,filtr2=opcje,...</pre><p>
Większość filtrów przyjmuje kilka parametrów numerycznych oddzielanych
dwukropkami, ale dokładna składnia zależy od filtru więc szczegóły odnośnie
filtrów, które chcesz zastosować, znajdziesz na stronie man.
</p><p>
Filtry działają na filmie w kolejnoścy w jakiej zostały załadowane.
Na przykład następujący łańcuch:
</p><pre class="screen">-vf crop=688:464:12:4,scale=640:464</pre><p>
najpierw skadruje fragment 688x464 filmu z lewym górnym rogiem na pozycji
(12,4) a potem zmniejszy rozdzielczość wyniku do 640x464.
</p><p>
Niektóre filtry trzeba ładować na początku lub blisko początku łańcucha,
ponieważ korzystają one z informacji którą następne filtry mogą zgubić lub
unieważnić.
Sztandarowym przykłądem jest <tt class="option">pp</tt> (postprocessing, tylko gdy
wykonuje operacje usuwania bloków lub pierścieni),
<tt class="option">spp</tt> (inny postprocessor do usuwania artefaktów MPEG),
<tt class="option">pullup</tt> (odwrócone telecine) i
<tt class="option">softpulldown</tt> (konwertuje miękkie telecine na twarde).
</p><p>
W ogólności chcesz przeprowadzać jak najmniej filtrowania żeby film pozostał
możliwie bliski oryginałowi.
Kadrowanie często jest niezbęne (jak opisano powyżej) ale staraj się uniknąć
skalowania.
Chociaż czasami zmniejszenie rozdzielczości jest lepszym wyjściem niż użycie
wyższego kwantyzatora, chcemy uniknąć obu: pamiętajmy, że od początku
zdecydowaliśmy się wybrać jakość kosztem wielkości.
</p><p>
Nie należy też dostosowywać gammy, kontrastu, jasności itp.
Co wygląda dobrze na Twoim ekranie może nie być tak dobre na innych.
Takie dostrojenia powinny być wykonywane tylko przy odtwarzaniu.
</p><p>
Jedną rzeczą którą możesz chcieć zrobić, jest przepuszczenie filmu przez bardzo
lekkie usuwanie szumów, takie jak <tt class="option">-vf hqdn3d=2:1:2</tt>.
Znów, to kwestia lepszego zastosowania bitów: po co marnować je na zakodowanie
szumu skoro można dodać ten szum przy odtwarzaniu?
Zwiększenie parametrów dla <tt class="option">hqdn3d</tt> jeszcze bardziej poprawi
kompresowalność, ale jeśli przesadzisz to zauważalnie zniekształcisz obraz.
Wartości sugerowane powyżej (<tt class="option">2:1:2</tt>) są dość konserwatywne; nie
bój się eksperymentować z wyższymi wartościami i samemu oceniać wyniki.
</p></div><div class="sect2" title="7.1.7. Przeplot i telecine"><div class="titlepage"><div><div><h3 class="title"><a name="menc-feat-dvd-mpeg4-interlacing"></a>7.1.7. Przeplot i telecine</h3></div></div></div><p>
Prawie wszystkie filmy są kręcone przy 24 fps.
Ponieważ NTSC ma 30000/1001 fps potrzebna jest pewna przeróbka żeby film 24 fps
mógł być wyświetlany z prawidłową szybkością NTSC.
Ten proces nazywa się 3:2 pulldown, często zwany też telecine (ponieważ jest
używany przy konwersji z kina do telewizji) i, w uproszczeniu, jest to
spowolnienie filmu do 24000/1001 fps i powtórzenie co czwartej klatki.
</p><p>
Filmy DVD PAL, odtwarzanie przy 25 fps, nie wymagają żadnego specjalnego
traktowania.
(Technicznie rzecz ujmując, PAL może być poddany telecine, nazywanemu 2:2
pulldown, ale w praktyce nie jest to problemem.)
Po prostu film 24 fps jest odtwarzany przy 25 fps.
W wyniku tego film jest odtwarzany odrobinkę szybciej, ale jeśli nie masz
nieziemskich zmysłów to tego nie zauważysz.
Większość DVD PAL ma skorygowaną wysokość dźwięku, więc kiedy są odtwarzane
przy 25 fps dźwięk będzie brzmiał poprawnie, mimo tego że ścieżka dźwiekowa
(jak i cały film) jest o 4% krótsza niż DVD NTSC.
</p><p>
Ponieważ film na DVD PAL nie został zmieniony, nie ma powodu za bardzo
przejmować się framerate.
Oryginał ma 25 fps i Twój rip też będzie miał 25 fps.
Jednak jeśli ripujesz film z DVD NTSC możesz być zmuszony do zastosowania
odwrotnego telecine.
</p><p>
Dla filmów nagrywanych przy 24 fps obraz na DVD NTSC jest albo poddany telecine
na 30000/1001 albo jest progresywny przy 24000/1001 i przeznaczony do poddania
telecine w locie przez odtwarzacz DVD.
Z drugiej strony seriale telewizyjne zazwyczaj mają tylko przeplot, nie są poddane telecine.
Nie jest to reguła: Niektóre seriale (na przykład Buffy Łowca Wampirów) mają
przeplot, a inne są mieszanką progresywnego i przeplotu (Angel, 24).
</p><p>
Jest wysoce zalecane żebyś przeczytał sekcję
<a class="link" href="menc-feat-telecine.html" title="7.2. How to deal with telecine and interlacing within NTSC DVDs">How to deal with telecine and interlacing in NTSC DVDs</a>
żeby dowiedzieć się jak sobie radzić z różnymi możliwościami.
</p><p>
Jednak jeśli zazwyczaj tylko ripujesz filmy, prawdopodobnie masz doczynienia
z filmem 24 fps progresywnym lub poddanym telecine, a w takim przypadku możesz
użyć filtra <tt class="option">pullup</tt> podając parametr
<tt class="option">-vf pullup,softskip</tt>.
</p></div><div class="sect2" title="7.1.8. Encoding interlaced video"><div class="titlepage"><div><div><h3 class="title"><a name="menc-feat-dvd-mpeg4-encoding-interlaced"></a>7.1.8. Encoding interlaced video</h3></div></div></div><p>
If the movie you want to encode is interlaced (NTSC video or
PAL video), you will need to choose whether you want to
deinterlace or not.
While deinterlacing will make your movie usable on progressive
scan displays such a computer monitors and projectors, it comes
at a cost: The fieldrate of 50 or 60000/1001 fields per second
is halved to 25 or 30000/1001 frames per second, and roughly half of
the information in your movie will be lost during scenes with
significant motion.
</p><p>
Therefore, if you are encoding for high quality archival purposes,
it is recommended not to deinterlace.
You can always deinterlace the movie at playback time when
displaying it on progressive scan devices.
The power of currently available computers forces players to use a
deinterlacing filter, which results in a slight degradation in
image quality.
But future players will be able to mimic the interlaced display of
a TV, deinterlacing to full fieldrate and interpolating 50 or
60000/1001 entire frames per second from the interlaced video.
</p><p>
Special care must be taken when working with interlaced video:
</p><div class="orderedlist"><ol class="orderedlist" type="1"><li class="listitem"><p>
Crop height and y-offset must be multiples of 4.
</p></li><li class="listitem"><p>
Any vertical scaling must be performed in interlaced mode.
</p></li><li class="listitem"><p>
Postprocessing and denoising filters may not work as expected
unless you take special care to operate them a field at a time,
and they may damage the video if used incorrectly.
</p></li></ol></div><p>
With these things in mind, here is our first example:
</p><pre class="screen">
mencoder <em class="replaceable"><code>capture.avi</code></em> -mc 0 -oac lavc -ovc lavc -lavcopts \
vcodec=mpeg2video:vbitrate=6000:ilme:ildct:acodec=mp2:abitrate=224
</pre><p>
Note the <tt class="option">ilme</tt> and <tt class="option">ildct</tt> options.
</p></div><div class="sect2" title="7.1.9. Notes on Audio/Video synchronization"><div class="titlepage"><div><div><h3 class="title"><a name="menc-feat-dvd-mpeg4-av-sync"></a>7.1.9. Notes on Audio/Video synchronization</h3></div></div></div><p>
<span class="application">MEncoder</span>'s audio/video synchronization
algorithms were designed with the intention of recovering files with
broken sync.
However, in some cases they can cause unnecessary skipping and duplication of
frames, and possibly slight A/V desync, when used with proper input
(of course, A/V sync issues apply only if you process or copy the
audio track while transcoding the video, which is strongly encouraged).
Therefore, you may have to switch to basic A/V sync with
the <tt class="option">-mc 0</tt> option, or put this in your
<code class="systemitem">~/.mplayer/mencoder</code> config file, as long as
you are only working with good sources (DVD, TV capture, high quality
MPEG-4 rips, etc) and not broken ASF/RM/MOV files.
</p><p>
If you want to further guard against strange frame skips and
duplication, you can use both <tt class="option">-mc 0</tt> and
<tt class="option">-noskip</tt>.
This will prevent <span class="emphasis"><em>all</em></span> A/V sync, and copy frames
one-to-one, so you cannot use it if you will be using any filters that
unpredictably add or drop frames, or if your input file has variable
framerate!
Therefore, using <tt class="option">-noskip</tt> is not in general recommended.
</p><p>
The so-called "three-pass" audio encoding which
<span class="application">MEncoder</span> supports has been reported to cause A/V
desync.
This will definitely happen if it is used in conjunction with certain
filters, therefore, it is now recommended <span class="emphasis"><em>not</em></span> to
use three-pass audio mode.
This feature is only left for compatibility purposes and for expert
users who understand when it is safe to use and when it is not.
If you have never heard of three-pass mode before, forget that we
even mentioned it!
</p><p>
There have also been reports of A/V desync when encoding from stdin
with <span class="application">MEncoder</span>.
Do not do this! Always use a file or CD/DVD/etc device as input.
</p></div><div class="sect2" title="7.1.10. Choosing the video codec"><div class="titlepage"><div><div><h3 class="title"><a name="menc-feat-dvd-mpeg4-codec"></a>7.1.10. Choosing the video codec</h3></div></div></div><p>
Which video codec is best to choose depends on several factors,
like size, quality, streamability, usability and popularity, some of
which widely depend on personal taste and technical constraints.
</p><div class="itemizedlist"><ul class="itemizedlist" type="disc"><li class="listitem"><p>
<span class="bold"><strong>Compression efficiency</strong></span>:
It is quite easy to understand that most newer-generation codecs are
made to increase quality and compression.
Therefore, the authors of this guide and many other people suggest that
you cannot go wrong
<sup>[<a name="fn-menc-feat-dvd-mpeg4-codec-cpu" href="#ftn.fn-menc-feat-dvd-mpeg4-codec-cpu" class="footnote">1</a>]</sup>
when choosing MPEG-4 AVC codecs like
<code class="systemitem">x264</code> instead of MPEG-4 ASP codecs
such as <code class="systemitem">libavcodec</code> MPEG-4 or
<code class="systemitem">Xvid</code>.
(Advanced codec developers may be interested in reading Michael
Niedermayer's opinion on
"<a class="ulink" href="http://guru.multimedia.cx/?p=10" target="_top">why MPEG4-ASP sucks</a>".)
Likewise, you should get better quality using MPEG-4 ASP than you
would with MPEG-2 codecs.
</p><p>
However, newer codecs which are in heavy development can suffer from
bugs which have not yet been noticed and which can ruin an encode.
This is simply the tradeoff for using bleeding-edge technology.
</p><p>
What is more, beginning to use a new codec requires that you spend some
time becoming familiar with its options, so that you know what
to adjust to achieve a desired picture quality.
</p></li><li class="listitem"><p>
<span class="bold"><strong>Hardware compatibility</strong></span>:
It usually takes a long time for standalone video players to begin to
include support for the latest video codecs.
As a result, most only support MPEG-1 (like VCD, XVCD and KVCD), MPEG-2
(like DVD, SVCD and KVCD) and MPEG-4 ASP (like DivX,
<code class="systemitem">libavcodec</code>'s LMP4 and
<code class="systemitem">Xvid</code>)
(Beware: Usually, not all MPEG-4 ASP features are supported).
Please refer to the technical specs of your player (if they are available),
or google around for more information.
</p></li><li class="listitem"><p>
<span class="bold"><strong>Best quality per encoding time</strong></span>:
Codecs that have been around for some time (such as
<code class="systemitem">libavcodec</code> MPEG-4 and
<code class="systemitem">Xvid</code>) are usually heavily
optimized with all kinds of smart algorithms and SIMD assembly code.
That is why they tend to yield the best quality per encoding time ratio.
However, they may have some very advanced options that, if enabled,
will make the encode really slow for marginal gains.
</p><p>
If you are after blazing speed you should stick around the default
settings of the video codec (although you should still try the other
options which are mentioned in other sections of this guide).
</p><p>
You may also consider choosing a codec which can do multi-threaded
processing, though this is only useful for users of machines with
several CPUs.
<code class="systemitem">libavcodec</code> MPEG-4 does
allow that, but speed gains are limited, and there is a slight
negative effect on picture quality.
<code class="systemitem">Xvid</code>'s multi-threaded encoding,
activated by the <tt class="option">threads</tt> option, can be used to
boost encoding speed — by about 40-60% in typical cases —
with little if any picture degradation.
<code class="systemitem">x264</code> also allows multi-threaded
encoding, which currently speeds up encoding by 94% per CPU core while
lowering PSNR between 0.005dB and 0.01dB on a typical setup.
</p></li><li class="listitem"><p>
<span class="bold"><strong>Personal taste</strong></span>:
This is where it gets almost irrational: For the same reason that some
hung on to DivX 3 for years when newer codecs were already doing wonders,
some folks will prefer <code class="systemitem">Xvid</code>
or <code class="systemitem">libavcodec</code> MPEG-4 over
<code class="systemitem">x264</code>.
</p><p>
You should make your own judgement; do not take advice from people who
swear by one codec.
Take a few sample clips from raw sources and compare different
encoding options and codecs to find one that suits you best.
The best codec is the one you master, and the one that looks
best to your eyes on your display
<sup>[<a name="fn-menc-feat-dvd-mpeg4-codec-playback" href="#ftn.fn-menc-feat-dvd-mpeg4-codec-playback" class="footnote">2</a>]</sup>!
</p></li></ul></div><p>
Please refer to the section
<a class="link" href="menc-feat-selecting-codec.html" title="6.1. Wybieranie kodeka i formatu">selecting codecs and container formats</a>
to get a list of supported codecs.
</p></div><div class="sect2" title="7.1.11. Audio"><div class="titlepage"><div><div><h3 class="title"><a name="menc-feat-dvd-mpeg4-audio"></a>7.1.11. Audio</h3></div></div></div><p>
Audio is a much simpler problem to solve: if you care about quality, just
leave it as is.
Even AC-3 5.1 streams are at most 448Kbit/s, and they are worth every bit.
You might be tempted to transcode the audio to high quality Vorbis, but
just because you do not have an A/V receiver for AC-3 pass-through today
does not mean you will not have one tomorrow. Future-proof your DVD rips by
preserving the AC-3 stream.
You can keep the AC-3 stream either by copying it directly into the video
stream <a class="link" href="menc-feat-mpeg4.html" title='6.3. Kodowanie dwuprzebiegowe MPEG-4 ("DivX")'>during the encoding</a>.
You can also extract the AC-3 stream in order to mux it into containers such
as NUT or Matroska.
</p><pre class="screen">
mplayer <em class="replaceable"><code>source_file.vob</code></em> -aid 129 -dumpaudio -dumpfile <em class="replaceable"><code>sound.ac3</code></em>
</pre><p>
will dump into the file <em class="replaceable"><code>sound.ac3</code></em> the
audio track number 129 from the file
<em class="replaceable"><code>source_file.vob</code></em> (NB: DVD VOB files
usually use a different audio numbering,
which means that the VOB audio track 129 is the 2nd audio track of the file).
</p><p>
But sometimes you truly have no choice but to further compress the
sound so that more bits can be spent on the video.
Most people choose to compress audio with either MP3 or Vorbis audio codecs.
While the latter is a very space-efficient codec, MP3 is better supported
by hardware players, although this trend is changing.
</p><p>
Do <span class="emphasis"><em>not</em></span> use <tt class="option">-nosound</tt> when encoding
a file with audio, even if you will be encoding and muxing audio
separately later.
Though it may work in ideal cases, using <tt class="option">-nosound</tt> is
likely to hide some problems in your encoding command line setting.
In other words, having a soundtrack during your encode assures you that,
provided you do not see messages such as
<span class="quote">„<span class="quote">Too many audio packets in the buffer</span>”</span>, you will be able
to get proper sync.
</p><p>
You need to have <span class="application">MEncoder</span> process the sound.
You can for example copy the original soundtrack during the encode with
<tt class="option">-oac copy</tt> or convert it to a "light" 4 kHz mono WAV
PCM with <tt class="option">-oac pcm -channels 1 -srate 4000</tt>.
Otherwise, in some cases, it will generate a video file that will not sync
with the audio.
Such cases are when the number of video frames in the source file does
not match up to the total length of audio frames or whenever there
are discontinuities/splices where there are missing or extra audio frames.
The correct way to handle this kind of problem is to insert silence or
cut audio at these points.
However <span class="application">MPlayer</span> cannot do that, so if you
demux the AC-3 audio and encode it with a separate app (or dump it to PCM with
<span class="application">MPlayer</span>), the splices will be left incorrect
and the only way to correct them is to drop/duplicate video frames at the
splice.
As long as <span class="application">MEncoder</span> sees the audio when it is
encoding the video, it can do this dropping/duping (which is usually OK
since it takes place at full black/scene change), but if
<span class="application">MEncoder</span> cannot see the audio, it will just
process all frames as-is and they will not fit the final audio stream when
you for example merge your audio and video track into a Matroska file.
</p><p>
First of all, you will have to convert the DVD sound into a WAV file that the
audio codec can use as input.
For example:
</p><pre class="screen">
mplayer <em class="replaceable"><code>source_file.vob</code></em> -ao pcm:file=<em class="replaceable"><code>destination_sound.wav</code></em> \
-vc dummy -aid 1 -vo null
</pre><p>
will dump the second audio track from the file
<em class="replaceable"><code>source_file.vob</code></em> into the file
<em class="replaceable"><code>destination_sound.wav</code></em>.
You may want to normalize the sound before encoding, as DVD audio tracks
are commonly recorded at low volumes.
You can use the tool <span class="application">normalize</span> for instance,
which is available in most distributions.
If you are using Windows, a tool such as <span class="application">BeSweet</span>
can do the same job.
You will compress in either Vorbis or MP3.
For example:
</p><pre class="screen">oggenc -q1 <em class="replaceable"><code>destination_sound.wav</code></em></pre><p>
will encode <em class="replaceable"><code>destination_sound.wav</code></em> with
the encoding quality 1, which is roughly equivalent to 80Kb/s, and
is the minimum quality at which you should encode if you care about
quality.
Please note that <span class="application">MEncoder</span> currently cannot
mux Vorbis audio tracks
into the output file because it only supports AVI and MPEG
containers as an output, each of which may lead to audio/video
playback synchronization problems with some players when the AVI file
contain VBR audio streams such as Vorbis.
Do not worry, this document will show you how you can do that with third
party programs.
</p></div><div class="sect2" title="7.1.12. Muxing"><div class="titlepage"><div><div><h3 class="title"><a name="menc-feat-dvd-mpeg4-muxing"></a>7.1.12. Muxing</h3></div></div></div><p>
Now that you have encoded your video, you will most likely want
to mux it with one or more audio tracks into a movie container, such
as AVI, MPEG, Matroska or NUT.
<span class="application">MEncoder</span> is currently only able to natively output
audio and video into MPEG and AVI container formats.
for example:
</p><pre class="screen">
mencoder -oac copy -ovc copy -o <em class="replaceable"><code>output_movie.avi</code></em> \
-audiofile <em class="replaceable"><code>input_audio.mp2</code></em> <em class="replaceable"><code>input_video.avi</code></em>
</pre><p>
This would merge the video file <em class="replaceable"><code>input_video.avi</code></em>
and the audio file <em class="replaceable"><code>input_audio.mp2</code></em>
into the AVI file <em class="replaceable"><code>output_movie.avi</code></em>.
This command works with MPEG-1 layer I, II and III (more commonly known
as MP3) audio, WAV and a few other audio formats too.
</p><p>
<span class="application">MEncoder</span> features experimental support for
<code class="systemitem">libavformat</code>, which is a
library from the FFmpeg project that supports muxing and demuxing
a variety of containers.
For example:
</p><pre class="screen">
mencoder -oac copy -ovc copy -o <em class="replaceable"><code>output_movie.asf</code></em> -audiofile <em class="replaceable"><code>input_audio.mp2</code></em> \
<em class="replaceable"><code>input_video.avi</code></em> -of lavf -lavfopts format=asf
</pre><p>
This will do the same thing as the previous example, except that
the output container will be ASF.
Please note that this support is highly experimental (but getting
better every day), and will only work if you compiled
<span class="application">MPlayer</span> with the support for
<code class="systemitem">libavformat</code> enabled (which
means that a pre-packaged binary version will not work in most cases).
</p><div class="sect3" title="7.1.12.1. Improving muxing and A/V sync reliability"><div class="titlepage"><div><div><h4 class="title"><a name="menc-feat-dvd-mpeg4-muxing-filter-issues"></a>7.1.12.1. Improving muxing and A/V sync reliability</h4></div></div></div><p>
You may experience some serious A/V sync problems while trying to mux
your video and some audio tracks, where no matter how you adjust the
audio delay, you will never get proper sync.
That may happen when you use some video filters that will drop or
duplicate some frames, like the inverse telecine filters.
It is strongly encouraged to append the <tt class="option">harddup</tt> video
filter at the end of the filter chain to avoid this kind of problem.
</p><p>
Without <tt class="option">harddup</tt>, if <span class="application">MEncoder</span>
wants to duplicate a frame, it relies on the muxer to put a mark on the
container so that the last frame will be displayed again to maintain
sync while writing no actual frame.
With <tt class="option">harddup</tt>, <span class="application">MEncoder</span>
will instead just push the last frame displayed again into the filter
chain.
This means that the encoder receives the <span class="emphasis"><em>exact</em></span>
same frame twice, and compresses it.
This will result in a slightly bigger file, but will not cause problems
when demuxing or remuxing into other container formats.
</p><p>
You may also have no choice but to use <tt class="option">harddup</tt> with
container formats that are not too tightly linked with
<span class="application">MEncoder</span> such as the ones supported through
<code class="systemitem">libavformat</code>, which may not
support frame duplication at the container level.
</p></div><div class="sect3" title="7.1.12.2. Limitations of the AVI container"><div class="titlepage"><div><div><h4 class="title"><a name="menc-feat-dvd-mpeg4-muxing-avi-limitations"></a>7.1.12.2. Limitations of the AVI container</h4></div></div></div><p>
Although it is the most widely-supported container format after MPEG-1,
AVI also has some major drawbacks.
Perhaps the most obvious is the overhead.
For each chunk of the AVI file, 24 bytes are wasted on headers and index.
This translates into a little over 5 MB per hour, or 1-2.5%
overhead for a 700 MB movie. This may not seem like much, but it could
mean the difference between being able to use 700 kbit/sec video or
714 kbit/sec, and every bit of quality counts.
</p><p>
In addition this gross inefficiency, AVI also has the following major
limitations:
</p><div class="orderedlist"><ol class="orderedlist" type="1"><li class="listitem"><p>
Only fixed-fps content can be stored. This is particularly limiting
if the original material you want to encode is mixed content, for
example a mix of NTSC video and film material.
Actually there are hacks that can be used to store mixed-framerate
content in AVI, but they increase the (already huge) overhead
fivefold or more and so are not practical.
</p></li><li class="listitem"><p>
Audio in AVI files must be either constant-bitrate (CBR) or
constant-framesize (i.e. all frames decode to the same number of
samples).
Unfortunately, the most efficient codec, Vorbis, does not meet
either of these requirements.
Therefore, if you plan to store your movie in AVI, you will have to
use a less efficient codec such as MP3 or AC-3.
</p></li></ol></div><p>
Having said all that, <span class="application">MEncoder</span> does not
currently support variable-fps output or Vorbis encoding.
Therefore, you may not see these as limitations if
<span class="application">MEncoder</span> is the
only tool you will be using to produce your encodes.
However, it is possible to use <span class="application">MEncoder</span>
only for video encoding, and then use external tools to encode
audio and mux it into another container format.
</p></div><div class="sect3" title="7.1.12.3. Muxing into the Matroska container"><div class="titlepage"><div><div><h4 class="title"><a name="menc-feat-dvd-mpeg4-muxing-matroska"></a>7.1.12.3. Muxing into the Matroska container</h4></div></div></div><p>
Matroska is a free, open standard container format, aiming
to offer a lot of advanced features, which older containers
like AVI cannot handle.
For example, Matroska supports variable bitrate audio content
(VBR), variable framerates (VFR), chapters, file attachments,
error detection code (EDC) and modern A/V Codecs like "Advanced Audio
Coding" (AAC), "Vorbis" or "MPEG-4 AVC" (H.264), next to nothing
handled by AVI.
</p><p>
The tools required to create Matroska files are collectively called
<span class="application">mkvtoolnix</span>, and are available for most
Unix platforms as well as <span class="application">Windows</span>.
Because Matroska is an open standard you may find other
tools that suit you better, but since mkvtoolnix is the most
common, and is supported by the Matroska team itself, we will
only cover its usage.
</p><p>
Probably the easiest way to get started with Matroska is to use
<span class="application">MMG</span>, the graphical frontend shipped with
<span class="application">mkvtoolnix</span>, and follow the
<a class="ulink" href="http://www.bunkus.org/videotools/mkvtoolnix/doc/mkvmerge-gui.html" target="_top">guide to mkvmerge GUI (mmg)</a>
</p><p>
You may also mux audio and video files using the command line:
</p><pre class="screen">
mkvmerge -o <em class="replaceable"><code>output.mkv</code></em> <em class="replaceable"><code>input_video.avi</code></em> <em class="replaceable"><code>input_audio1.mp3</code></em> <em class="replaceable"><code>input_audio2.ac3</code></em>
</pre><p>
This would merge the video file <em class="replaceable"><code>input_video.avi</code></em>
and the two audio files <em class="replaceable"><code>input_audio1.mp3</code></em>
and <em class="replaceable"><code>input_audio2.ac3</code></em> into the Matroska
file <em class="replaceable"><code>output.mkv</code></em>.
Matroska, as mentioned earlier, is able to do much more than that, like
multiple audio tracks (including fine-tuning of audio/video
synchronization), chapters, subtitles, splitting, etc...
Please refer to the documentation of those applications for
more details.
</p></div></div><div class="footnotes"><br><hr width="100" align="left"><div class="footnote"><p><sup>[<a id="ftn.fn-menc-feat-dvd-mpeg4-codec-cpu" href="#fn-menc-feat-dvd-mpeg4-codec-cpu" class="para">1</a>] </sup>
Be careful, however: Decoding DVD-resolution MPEG-4 AVC videos
requires a fast machine (i.e. a Pentium 4 over 1.5GHz or a Pentium M
over 1GHz).
</p></div><div class="footnote"><p><sup>[<a id="ftn.fn-menc-feat-dvd-mpeg4-codec-playback" href="#fn-menc-feat-dvd-mpeg4-codec-playback" class="para">2</a>] </sup>
The same encode may not look the same on someone else's monitor or
when played back by a different decoder, so future-proof your encodes by
playing them back on different setups.
</p></div></div></div><div class="navfooter"><hr><table width="100%" summary="Navigation footer"><tr><td width="40%" align="left"><a accesskey="p" href="encoding-guide.html">Poprzedni</a> </td><td width="20%" align="center"><a accesskey="u" href="encoding-guide.html">Początek rozdziału</a></td><td width="40%" align="right"> <a accesskey="n" href="menc-feat-telecine.html">Następny</a></td></tr><tr><td width="40%" align="left" valign="top">Rozdział 7. Kodowanie przy użyciu <span class="application">MEncodera</span> </td><td width="20%" align="center"><a accesskey="h" href="index.html">Spis treści</a></td><td width="40%" align="right" valign="top"> 7.2. How to deal with telecine and interlacing within NTSC DVDs</td></tr></table></div></body></html>
